بشد بارمان تا به دشت نبرد

سوی قارن کاوه آواز کرد

نگه کرد قارن به مردان مرد

ازان انجمن تا که جوید نبرد

کسی زنده بر آسمان نگذرد

شکارست و مرگش همی بشکرد

برادر شد آن مرد سنگ و خرد

سرانجام من هم برین بگذرد

از اندرز فرخ پدر یاد کرد

پر از خون جگر لب پر از باد سرد

نبد شاه را روزگار نبرد

به بیچارگی جنگ بایست کرد

که توران شه آن ناجوانمرد مرد

نگه کن که با شاه ایران چه کرد

همی تاخت کز روز بد بگذرد

سپهرش مگر زیر پی نسپرد

ز بهر پدر زال با سوگ و درد

به گوراب اندر همی دخمه کرد

به مهراب گفت ای هشیوار مرد

پسندیده اندر همه کارکرد

چو این دو سرافگنده شد در نبرد

شماساس شد بی‌دل و روی زرد

ازان لشکر خسته و بسته مرد

به خورشید تابان برآورد گرد

گریزان شماساس با چند مرد

برفتند ازان تیره گرد نبرد

بر زال رفتند با سوگ و درد

رخان پر ز خون و سران پر ز گرد

چنین گفت اغریرث پرخرد

کزین گونه گفتار کی درخورد

کز ایران چو دستان آزادمرد

بیایند و جویند با وی نبرد

سر مرد جنگی خرد نسپرد

که هرگز نیامیخت کین با خرد

یکی پر ز آتش یکی پرخرد

خرد با سر دیو کی درخورد

میان برادر بدونیم کرد

چنان سنگدل ناهشیوار مرد

کهن بود بر سال هشتاد مرد

بداد و به خوبی جهان تازه کرد