بر آب هیشوی و میرین به درد

نشسته زبانها پر از یاد کرد

چو میرین یکی کار بایدت کرد

ازان پس تو باشی ورا هم نبرد

ز میرین کی آید چنین کارکرد

نداند همی قیصر از مرد مرد

بشد تا به ایوان میرین چوگرد

پرستنده‌ای رفت و آواز کرد

بدو گفت هیشوی کای راد مرد

بیاید کنون او به کردار گرد

چنین تا سپیده ز یاقوت زرد

بزد شید بر شیشهٔ لاژورد

بدین زور و بالا و این دستبرد

ندانیم همتای تو هیچ گرد

بران اژدها بر یکی جشن کرد

ز شبگیر تا شد جهان لاژورد

به میدان قیصر به ننگ و نبرد

همی به آسمان اندر آرند گرد

چنین گفت کان خوار بیگانه مرد

که از شهرقیصر ورا دور کرد

چو هیشوی شد پیش دندان ببرد

گذشته سخنها برو بر شمرد

نگه کن کنون کاین سرافراز مرد

ازو چند پیچد به دشت نبرد

ولیکن نباید که روز نبرد

ز میرین و اهرن بود یاد کرد

همی جست بر دشت جای نبرد

ز هامون به ابر اندر آورد گرد

که الیاس شیر است روز نبرد

پذیره درآید سبک‌تر ز گرد

چو خورشید شد بر سر کوه زرد

نماند آن زمان روزگار نبرد

براندیش با این سخن با خرد

که اندیشه اندر سخن به خورد

بدو گفت لهراسپ کای پر خرد

مبادا که جان جز خرد پرورد

ازان ویژگان پنج تن را ببرد

که بودند با مغز و هشیار و گرد

تو اکنون فرستاده‌ای بازگرد

بسازیم ناچار جای نبرد