درود از من فزون از آب دریا

بر آن خورشید چهر سرو بالا

نه از برف و دمه نز موج دریا

نه از باران نه از سرما و گرما

بهر چیزی بود خرسند هرکش قدر بی بالا

بهفت اقلیم نپسندد کسی کش همتی والا

ز خاک و باد و آب آتش شرف دارد فزون زیرا

که چون باشد سوی پستی بود میلش سوی بالا

ندارد هیچ مخلوقی بعالم قدرت خالق

[...]

تا داد باغ را سمن و گل بنونوا

بلبل همی سراید بر گل بنونوا

رود و سرود ساخته بر سرو فاخته

چون عاشقی که باشد معشوق او نوا

مشک و عبیر بارد بر گلستان شمال

[...]

تا دل من در هوای نیکوان گشت آشنا

در سرشک دیده ام کرد این دل خونین شنا

تا مرا بیند بلا با کس نبدد دوستی

تا مرا بیند هوی با کس نگردد آشنا

من بدی را نیک تر جویم که مرد مرا بدی

[...]

تا فزون شد مهر و بالا رفت مهر اندر هوا

عاشقان را بر بتان بفزود مهر اندر هوا؟

مشک ساید هر زمانی بر هوا باد از زمین

در ببارد بر زمین هر ساعتی ابر از هوا

چون بهم در عقیقین گشته با مینا رفیق

[...]

سرخ گل بشکفت وزو شد باغ و بستان بابها

خلد بگشاده است گوئی سوی بستان بابها

بید را از باد بالش سرو را از آب کش

مرغ را از لاله بستر مرغ را از نم نما

شاخ گل گشته دو تا چون عاشقان از بار هجر

[...]

نگار ناردانی لب بهار نارون بالا

میان لاله نعمان نهفته لؤلؤ لالا

دلش یکتائی اندر مهر و بالا چون دلش یکتا

بدان بالای یکتائی مرا درد دو تا بالا

همی غارت کند صبرم بدان دو نرکس شهلا

[...]

بتی بروی چو لاله شکفته بر دیبا

تنم اسیر بلا کرد و دل اسیر هوا

دلم بصحبت او همچو پشت او شده راست

تنم ز فرقت او همچو زلف اوست دو تا

بدست دارد تیر و بغمزه دارد تیر

[...]

مرا بی وفا خواند آن بی وفا

که هرگز نگوید سخن بی جفا

ز من چون رسد بی وفائی بدوست

که دشمن نبیند ز من جز وفا

ندانم صواب از خطا زین قبل

[...]

من خفته بدم دوش دل از یار جدا

بر بالینم رسته یکی شاخ گیا

بیخش غم و درد و حسرت و بار بلا

از هر سه بلا جان و دلم گشته ملا

دلش یکتائی اندر مهر و بالا چون دلش یکتا

بدان بالای یکتائی مرا درد دو تا بالا

همی غارت کند صبرم بدان دو نرکس شهلا

همی شکر کند زهرم بدان دو زهره زهرا

مرا خورشید بنماید وصال او شب یلدا

بروز پاک بنماید فراق او مرا جوزا

مگر بگذشت بر صحرا نگارین روی من عمدا

که گشت از لاله و سنبل چو روی و موی او صحرا

شکفته لاله در سبزه چو مرجان رسته در مینا

نشسته ژاله بر لاله چو کفک افتاده بر صهبا

زمین تیره روشن شد چو طبع خسرو والا

جهان پیر برنا شد چو بخت خسرو برنا

ابونصر آنکه با نصرت گرفته تیغ او دنیا

بپای همت عالی سپرده گنبد مینا

سخارا اول و آخر و غا را مقطع و مبداء

نشاط اولیا دستش سنانش آفت اعدا

چنو رادی ز جابلقا نباشد تا بجابلسا

چنو مردی ز جابلسا نباشد تا به جابلقا