چو آمد به نزدیکی بارگاه

پیاده شد و راه بگشاد شاه

چو بشنید گفتار سالار شاه

برافراخت تا ماه فرخ کلاه

چو شب روز شد پردهٔ بارگاه

گشادند و دادند زی شاه راه

سوی خانه بنهاد سر با سپاه

بدان باد پایان جوینده راه

ندانم همی خویشتن را گناه

که بر من کسی را بران هست راه

یکی نامه فرمایم اکنون به شاه

فرستم به دست تو ای نیک‌خواه

خداوند کیوان و خورشید و ماه

وزو آفرین بر منوچهر شاه

زبانش بسان درختی سیاه

ز فر باز کرده فگنده به راه

ز بس درد کو دید بر بی‌گناه

چنان رفت پیمان که بشنید شاه

پرستنده و اسپ و تخت و کلاه

بیارای و با خویشتن بر به راه

شگفته شد آن روی پژمرده ماه

به نیک اختری برگرفتند راه

چو آمد به نزدیکی بارگاه

سبک نزد شاهش گشادند راه

بناها کشیدند سر تا به ماه

پرستنده گشتند و هم پیشگاه

نگفتی سخن جز ز نقصان ماه

که یک شب کم آید همی گاه گاه

یکی جشنگاهی بیاراست شاه

چنان چون شب چارده چرخ ماه

خروشیدن مرد بالای گاه

یکایک برآمد ز درگاه شاه

درختی گشن بد به میدان شاه

گذشته برو سال بسیار و ماه

بگوید که آمد سپهبد ز راه

ابا زال با پیل و چندی سپاه

بکافید بی‌رنج پهلوی ماه

بتابید مر بچه را سر ز راه

بیاراست جشنی که خورشید و ماه

نظاره شدند اندران بزمگاه