چو دارا بیاورد لشکر به راه

سپاهی نه بر آرزو رزمخواه

نگون شد سر نامبردار شاه

ازو بازگشتند یکسر سپاه

همان نیز چندان سلیح و سپاه

گرانمایه اسپان و تخت و کلاه

ز من پاک‌دل دختر من بخواه

بدارش به آرام بر پیشگاه

چو بر تخت بنهاد تابوت شاه

بر آیین شاهان برآورد راه

به نزدیک پوشیده‌رویان شاه

بیامد یکی مرد با دستگاه

همه مرگ راییم شاه و سپاه

اگر دیر مانیم اگر چند گاه

هرانکس که آید بدین بارگاه

درم یابد و ارج و تخت و کلاه

هرانکس که آید بدین بارگاه

که باشد ز ما سوی ما دادخواه

وزان تخت و آیین و آن بارگاه

تو گفتی که زنده‌ست بر گاه شاه

ابا خویشتن خادمان بر براه

ز راه و ز آیین شاهان مکاه

ز کاخ دلارای تا نیم راه

درم بود و دینار و اسپ و سپاه

چو ماه اندر آمد به مشکوی شاه

سکندر بدو کرد چندی نگاه

چنین گفت با دانشی کید شاه

کزین پرهنر بگذری نیست راه

سرانجام لشکر نماند نه شاه

بیاید نو آیین یکی پیش‌گاه

ز نزدیک دانا چو برگشت شاه

حکیمان برفتند با او براه

بیامد فرستاده را نزد شاه

به کردار آتش بپیمود راه

اگر باشد او سالیان پیش گاه

ز دردی نپیچد جهاندار شاه

همه بودنیها بگوید به شاه

ز گردنده خورشید و رخشنده ماه

بدیدند پیران رخ دخت شاه

درفشان ازو یاره و تخت و گاه