ز عبدالباطن ار جوئی نشانی

بود دایم بتکمیل معانی

تو پنداری که بر بیخانمانی

نمودی جبر و ناوردی زیانی

بغیبت چون بجنبانی زبانی

کنندت غیبت اندر هر مکانی

بود او در وجود از رتبه ثانی

که می‌باشد خفی اندر معانی

باین معنی است غوث ار نکته دانی

وگرنه نیست مخصوصش نشانی

شود پاک از رسوم خلق فانی

ز صورتها نبیند جز معانی

دگر بشنو بیان از فرق ثانی

گرت واجب بود علم معانی

نباشد محتجب یعنی زمانی

بهر یک زان دگر بی‌امتحانی

ز صورت رو بمعنی گر توانی

نما پس جمع صورت با معانی

بودآن معنیی کاندر بیانی

کنند ادراک اهل هر زبانی

هر آن شیئی که بینی در مکانی

بشرح کاف و نون داد زبانی

کنم از کوکب صبحت بیانی

بود اول تجلی را نشانی

بخاطر آید اما در بیانی

نگنجد وین بداند نکته دانی

کنم از لیله‌القدرت بیانی

که دور از وقت و قدر خود نمانی

بشر بود احمد اما در معانی

«رأی الحق» گفت بعد از «من رآنی»

صفی ار واقف از حال آنزمانی

که شبها با بتی هم داستانی

سخن می‌گفت او با من نهانی

من از خود می‌شدم همواره فانی

چو در ذات الاحد گردید فانی

نماند ز او نشانی در نهانی

ولی گویم بتقریبی بیانی

که باشد بهر فهمت امتحانی

ز بره سالکان اندر نهانی

بود فرض انتقال این معانی