قل الرّوح ار بیابی در جهان تو

یکی گرداندت اندر مکان تو

مرا بیدار کردی این زمان تو

نمودی رازم اینجاگاه جان تو

چرا سجده نکردی در عیان تو

که رسوا ماندهٔ اندر جهان تو

همه ارواح مردان جهان تو

درون خویشتن دیدی عیان تو

همه در خود بیاب اینجا بیان تو

حقیقت بین در اینجا جان جان تو

عزیزت کرد از بهر جان تو

ولیکن میشوی هر دم نهان تو

دوئی برداشتی بر آستان تو

حقیقت یافتهای جان جان تو

توئی اکنون حقیقت بیگمان تو

چو من بی نام گرد و بی نشان تو

در این نقش فنائی این زمان تو

گذشته از همه کون و مکان تو

وگر چون آب آری در دهان تو

مگردان ذکر او جز بر زبان تو

بخوداندیشه کردی آن زمان تو

که بودی بیخبر از جان جان تو

وصال یار داری در عیان تو

بدیدی کام اینجا رایگان تو

مگردان رخ ز گفتن یک زمان تو

که خواهی گشت ناگه بی نشان تو

نمیری گر بمیری از جهان تو

رسی آنگاه اندر جان جان تو

جمله ملک و ملایک آن تو

ناصرخسرو شده دربان تو

خود گرفته خواب غفلت جان تو

بهر دنیا رفته است ایمان تو

زانکه نقلست این حکایت زان تو

از ثقات ساکن دیوان تو

گفت ای صحن مرصع زان تو

صد هزاران قبه سرگردان تو

چون بدانستم برای جان تو

خویشتن را میکنم قربان تو

گرچه عالم گشت پر طوفان تو

بیشتر شد تشنگی جان تو