چو نُه مه خون و دیگر بس دو سالت

همی خون سپید از عین حالت

رسی با رفعت و عزّ و کمالت

چو بیرون آمد از چاه وبالت

انالحق با تو میگویم ز حالت

که دیدم بیشکی عین وصالت

شود در پیش خورشید جمالت

حقیقت باز شد سوی وصالت

از او دم زن تو اندر کلّ حالت

که ناگاهی رسانت در وصالت

مرا بنمای مر کلّی جمالت

که تا سوزان شوم اندر جلالت

اگرچه مستم از شوق جمالت

شده‌ستم گشته در عین وصالت

از این کعبه نمودستی جمالت

شده تابان در او نور جلالت

تو جانان گردی از عین وصالت

در آن دم عاشقان دید جمالت

تو جانان گردی از دید وصالت

یکی بینی همه اندر جلالت

از آن پیوسته شد اندر جلالت

از آن پیوسته او اندر کمالت

وصالت را نیابد جز وصالت

جلالت مینبیند جز جلالت

وصال اینجاست منگر از وصالت

که بهر اینست اینجا قیل و قالت

مقام تست اینجاگه جمالت

که اینجاگاه خواهد بُد وصالت

منور بودپرده از جمالت

سوی پرده فکنده اتّصالت

اگر شرک آمد اینجا در خیالت

دراندازد یقین سوی وبالت

کف خاکم بتو دیده جمالت

رسیده هم ز تو اندر وصالت

تناسخ چیست مر کفر و ضلالت

مخوان اینجایگه علم جهالت

ای شمع آسمانی پروانه جمالت

هر دیده ئی و مهری از خاتم مثالت

جمشید کیست، مرغی در آشیان ملکت

خورشید چیست، ماهی برخیمه کمالت

هر شب برسم تحفه، از مجلس کواکب

[...]

نبود حاکم او بر آن حالت

پیش آن حالت است چون آلت