خود این جست او ز من زنهارداری

نگویی چون کنم زنهارخواری

ببین حال مرا در مهرکاری

بدین سختی و رسوایی و زاری

جهان را گوهر آمد زشت کاری

چرا زو مهربانی گوش داری

چرا از ویس جستم مهرکاری

چرا از دایه جستم استواری

ترا باید که باشد رستگاری

مرا شاید که باشد زخم‌خواری

تو یک دیوی و لیکن آشکاری

تو یک غولی و لیکن چون نگاری

تنی را چند باشد سازگاری

دلی را چند باشد بردباری

به هر دردی شکیبم جز به خواری

مجو از من به خواری بردباری

ندانستی که هرچون مهرکاری

به روی آید ترا هر گونه خواری

تو در دل کن که بینی رنج و خواری

کنی ناکام صبر و بردباری

تو با پیل دمان در کارزاری

ندانم چونت باشد رستگاری

تو بی کشتی همی دریا گذاری

ازو جوینده دُرّ شاهواری

به گاه هجر تیمارش نداری

چنان گردی که خود یادش نیاری

به همت آسمان نامداری

به دولت آفتاب کامگاری

بدین سختی چه باید مهرکاری

بدین خواری چه باید دوستداری

به پیکر هر یکی همچون بهاری

برو کرده دگرگونه نگاری

نتابد مهر بر من جز به خواری

نبارد ابر بر من جز به زاری

پس آزرم وفای من نداری

دل بی مهر خویش او را سپاری

بدین خوبی که گفتم روزگاری

به سر بردند در عیش و شکاری

نگاری نوبهاری غمگساری

ستمگاری به دل بردن سواری