چو از دور خسرو نیا را بدید

بخندید و شادان دلش بردمید

که خسرو ز توران به ایران رسید

نشست از بر تخت کو را سزید

درفش تهمتن چو آمد پدید

به خورشید گرد سپه بردمید

چو خسرو گو پیلتن را بدید

سرشکش ز مژگان به رخ بر چکید

خداوند بهرام و کیوان و شید

از اویم نوید و بدویم امید

همان کو کمان کیان درکشید

دگر باره شد گور ازو ناپدید

چو اکوانش از دور خفته بدید

یکی باد شد تا بر او رسید

چو رستم بگفتار او بنگرید

هوا در کف دیو واژونه دید

همان کز هوا سوی دریا رسید

سبک تیغ تیز از میان برکشید

ز دریا بمردی به یکسو کشید

برآمد بهامون و خشکی بدید

گله‌دار چون بانگ اسبان شنید

سرآسیمه از خواب سر بر کشید

چو رستم شتابندگان را بدید

سبک تیغ تیز از میان برکشید

چو نزدیک آن مرغزاران رسید

ز اسپان و چوپان نشانی ندید

چو چوپان بر شاه توران رسید

بدو باز گفت آن شگفتی که دید

ازو بستد آن چار پیل سپید

شدند آن سپاه از جهان ناامید

بران کو چنان پهلوان آفرید

کسی این شگفتی بگیتی ندید

ببود و بپیمود چندی نبید

بشبگیر جز رای رفتن ندید

یکی ژرف دریاست بن ناپدید

در گنج رازش ندارد کلید

همی داشتم تا کی آید پدید

جوادی که جودش نخواهد کلید

چو پیکار کیخسرو آمد پدید

ز من جادویها بباید شنید