حدیث کنت کنزا را شنیدی

ازین گنج نهان بر گو چه دیدی

تو از عالم همین لفظی شنیدی

بیا برگو که از عالم چه دیدی؟

همین نبود جهان آخر که دیدی

نه «ما لَا تُبْصِرُون» آخر شنیدی

وگر در قتل نفس خود رسیدی

یقین می‌دان که در معنی شهیدی

مجو افزون از آن فردا مزیدی

که نبود ای اخی هر روز عیدی

سالکی را که دید پیوسته

اربعینی نشسته در عیدی

گفته شد نام ماهرخساری

که جهانرا بروی ما دیدی

غافل مشو ز سوزم چون آه سینه دیدی

و اندیشه کن ز آتش چون دود گشت بادی

چه جرم رفت که یکباره مِهر ببریدی

چه اوفتاد که از ما عنان بپیچیدی

به قول و عهد تو دیگر که اعتماد کند

که هر سخن که بگفتی از آن بگردیدی

تو باز بر سر میدان عشق پای منه

[...]

کجا سروی سمن عارض بدیدی

ز سر تا پای شکلش برکشیدی

کز آن خوبان که دیدی یا شنیدی

کدامین را به خوبی برگزیدی؟

هر آن کس کو به بازارش رسیدی

دل و جان دادی و مهرش خریدی

که شاها، از چه شکر را خریدی

به صد زیب و بهایش بر کشیدی

بگو از ما چرا دوری گزیدی

چرا نادیده هیچ، از ما بریدی

به بوی دوست از مادر بریدی

رها کردی وطن، غربت گزیدی

چرا ای سرو ناز از ما بریدی؟

مگر یاری دگر بر ما گزیدی؟

ز خورشی آن مه تابان چه دیدی

کزو یکبارگی دوری گزیدی؟

بگو تا زین جگر گوشه چه دیدی

که او را بیگناه از خود بریدی؟

به پایان آمد آن غمها که دیدی

به گنجی کان طلب کردی رسیدی

صبا هرگه که رخسارش بدیدی

بخواندی آیتی بروی دمیدی

براه گرم بغداد این سلمان

در آن حالت که از جان می بریدی

نبودش گوییا شعر پدر یاد

که آنرا خواندی و بر خود دمیدی