گر تنگ شکر خریدمی‌نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می‌رانم

امروز بهرحالی بغداد بخاراست

کجا میر خراسان است پیروزی آنجاست

ای بی‌خبر از سوخته و سوختنی

عشق آمدنی بود نه آموختنی

معدن شادیست این معدن جود و کرم

قبلۀ ما روی یار قبلۀ هر کس حرم

فا ساختن و خوی خوش و صفراهیچ

تا عشق میان ما بماند بی‌پیچ

از بهر بتی گبر شوی عارنبو

تا گبر نشی ترا بتی یارنبو

از بهر بتی گبر شوی عار نبو؟

تا گبر نشی ترا بتی یار نبو؟

تو چنانی که ترا بخت چنانست و چنان

من چنین‌ام که مرا بخت چنین است و چنین

مرا تو راحتمعاینه نه خبر

کجا معاینه آمد خبر چه سود کند

هرآن شمعی که ایزد بر فروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

آری جانا دوش ببامت بودم

گفتی دزدست دز نَبُد من بودم

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

بد عهد بدم کنون بفرمان گشتم

مرغی بسر کوه نشست و برخاست

بنگر کی از آن کوه چه افزود و چه کاست

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

گر آنچ بگفتۀ بپایان نبری

گر شیر شوی ز دست ما جان نبری

بر فلک بر دو مرد پیشه‌ورند

ز آن یکی درزی و دگر جولاه