گهی از موسی و گه مر براهیم

همی‌پرسید سالک گشته تسلیم

پس علی موسی الرضا هست او سلیم

ملک عالم زوست جنات النعیم

هر که او با شاه مردان بد مقیم

جای او کردند جنّات النعیم

شش هزاری داشت نقره آن یتیم

گفت حق داده مرا خوان نعیم

رشوت بسیار و زرهای یتیم

در نهانی گیرد او از روی بیم

یا الهی یک زمان بیتو نیم

گر زنم بی‌تو دمی خود کی زیم

یک ندا آمد بگوشم کی حکیم

خیز و روزین مملکت بیرون سلیم

تا شوی واقف ز اسرار کریم

بر طریق دین حیدر شو مقیم

چون محمد گر بود اسمش رویم

بر سر ارباب عرفان بود غیم

خود دونیمه گشت و اسبش شد دو نیم

تیغ آن شه بر زمین آمد مقیم

مردم مااندک و دشمن عظیم

توبه رحمت کن مددمان ای کریم

تا بتو باشند خود یار وندیم

هم بتو باشند در معنی مقیم

من ترا راهی نمایم از علیم

تو بر آن ره رو بجنّات النعیم

ور به قول خصم خواهی کرد بیم

کی دهندت جا به جنات‌النعیم

گفت امامش گر چنین باشی مقیم

ایمنی از محنت قعر جحیم

هم تو عالم هم تو عارف هم حکیم

هم تو درویش و تو دیندار و سلیم

کرد آخر چون سخن شه با حکیم

خواند آن فرزند را پیشش سلیم

بود او را عقل لقمان حکیم

در میان اهل عرفان بُد سلیم

هست خاموشی بهشت با نعیم

رو چو خاموشان صراط مستقیم

گفت با او پیر نادان کی حکیم

دارم از تو در جهان بسیار بیم