از آرزوی یقین چو مینتوان زیست

بر خلق بباید ای خردمند! گریست

کاینجا که بود هیچ نمیداند کیست

وانجا که رود حال نمیداند چیست

زان روی که در روی تو چشمم نگریست

از گریهٔ من مردم چشمم بنزیست

جان بر سر آتش است و دل بر سر آب

از بس که دلم بسوخت و چشمم بگریست

ای بس که دلم بر در تو خون بگریست

و آواز نیامد ز پس پرده که کیست

گر در من دلسوخته خواهی نگریست

گر خواهم مرد جاودان خواهم زیست

زان روز که عشق تو به من درنگریست

خلقی به هزار دیده بر من بگریست

هر روز هزار بار در عشق توام

میباید مُرد زار و میباید زیست

شمعی که ز سوز خویش بر خود بگریست

این خنده به سر بریدنش باری چیست

در عشق چو شمعِ مرده میباید زیست

پس در همه کس چو شمع روشن نگریست

ای خدای بی‌نهایت جز تو کیست

چون توئی بی‌حد و غایت جز تو چیست

در غلط نبود که می‌داند که کیست

چون همه اوست این غلط کردن ز چیست

هیچ باقی نیست، هست اینجای زیست

لیک باقی نیست، این را حیله چیست

وانک او را دوستی غیبیست

دوستی اینست کز بی عیبی است

دردمندی پیش شبلی می‌گریست

شیخ پرسیدش که این گریه ز چیست

نیم شب دیوانه‌ای خوش می‌گریست

گفت این عالم بگویم من که چیست

موسی آمد قصه بر گفتا که چیست

ریش خود می‌کند مرد و می‌گریست

فرخ او چون حال می‌داند که چیست

داند او تا بر که می‌باید گریست

عاشقی روزی مگر خون می‌گریست

زو کسی پرسید کین گریه زچیست

رفت پیش پادشاه و می‌گریست

حال آن دل داده برگفتش که چیست

دانی این چندین دریغا بهر چیست

پشه‌ای با باد نتوانست زیست

بپرسید آن زن از مردی که این کیست

مرا آگاه کن تا جُرم او چیست

چو نتوان گفت چندین یاد از چیست

چو نتوان یافت این فریاد از کیست

میان عاشق و معشوق کاریست

که گفتن شرح آن لایق بما نیست

پسر گفتش بگو تا جادوئی چیست

که نتوانم دمی بی شوقِ آن زیست