آواز آمد مرا که در جستن دوست

شرط است ز پیش مغز، بشکستن پوست

هر عضو ترا جدا جدا میبُرّیم

این سهل بود بلا ز وارستن اوست

دنیا که جوی وفا ندارد در پوست

هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست

چیزی که خدای دشمنش میدارد

گر دشمن حق نهای، چرا داری دوست

عشق تو که ذرّه ذرّه تابنده بدوست

هر حکم که او کرد، چو او کرد نکوست

چون دانستم که مغزِ جانی ای دوست

از شادی این مغز نگنجم در پوست

جانا! چو ز سر تا قدمت جمله نکوست

سر تا قدم جهان ترا دارم دوست

من بی تو همه مهر تو دارم در مغز

تو با من مهربان چه داری در پوست

گل بین که گلابِ ابر میدارد دوست

وز خنده چو پسته مینگنجد در پوست

تا بادِ صبا بر سرِ گل مُشک افشاند

مینازد از آن باد که اندر سرِ اوست

خواه دشمن گیر اینجا خواه دوست

جمله را گردن به زیر بار اوست

گر تو می‌داری جمال یار دوست

دل بدان کایینهٔ دیدار اوست

تو به پشتی زری با خلق دوست

داغ پهلوی تو بر پشتی اوست

از قدم تا فرق نعمتهای اوست

عرضه ده بر خویش نعمتهای دوست

لیک اینم بس که چه دشمن چه دوست

گوید این زن از خریداران اوست

چون منی را کی بود آن مغز و پوست

تا چو اویی را تواند داشت دوست

نفس چون بت را بسوز از شوق دوست

تا بسی جوهر فرو ریزد ز پوست

سنگ و گوهر را نه دشمن شو نه دوست

آن نظرکن تو که این از دست اوست

همه جانها زتو پیداست ای دوست

توئی مغز و حقیقت جملگی پوست

تو درجانی همیشه حاضر ای دوست

توئی مغز و منم اینجایگه پوست

سگان در پرده پنهانند ای دوست

ببین گر پاک مغزی بیش ازین پوست

دلم را آرزوی دیدن اوست

بود کانجا به بینم چهرهٔ دوست

که زر در صره کن کین صرهٔ اوست

بسوی شهر بر کآنجا ترازوست

بینداز این همه بت با تو در پوست

که با بتخانه نتوان شد بر دوست

فرو رفتم بدریائی من ای دوست

که جان صد هزاران غرقهٔ اوست