یکی پرسید ازان مجنون که تب داشت

که تب می‌گیردت مجنون عجب داشت

جوابش داد آن شوریده مجنون

که گر میرم کراگیرد تب اکنون

در عالم جان نه مرد پیداست نه زن

چه عالم جان نه جان هویداست نه تن

تا کی گویی ز ما و من شرمت باد

تا چند ز ما و من که نه ماست نه من

آن رفت که گفتمی من از زهد سخن

اکنون من و دَردِ نو و دُردی کهن

دی سر و بُنِ صومعهٔ دین بودم

و امروز به میخانه شدم بی سر و بن

شمع آمد و گفت: من نیم عهد شکن

یک ذرّه نبود بیوفایی در من

آتش بر من همه جهان کرد سیاه

من از آتش همه جهان را روشن

نون الهوان من الهوی مسروقه

و صریع کل هوی صریع هوان

آب بنمایم ز وهم خویشتن

رازها دانم بسی زین بیش من

چون نه سر پیداست وصفش را نه بن

نیست لایق بیش از این گفتن سخن

شد در اسرار معانی نعره زن

کرد مرغان را زفان بند از سخن

خشک لب بنشسته‌ام مدهوش من

زآتش عشق آب من شد جوش زن

چون همه مرغان شنودند این سخن

نیک پی بردند اسرار کهن

آن دگر یک گفت ای پیرکهن

گر خطایی رفت بر تو توبه کن

آن دگر یک گفت تا کی زین سخُن؟

خیز در خلوت خدا را سجده کن

حلقه در گوش توام ای سیم تن

حلقه‌ای از زلف در حلقم فکن

چون مرا کوتاه خواهد شد سخُن

عاجزم، عفوی کن و خصمی مکن

گفت رو ده روز دیگر صبرکن

تا ترا یک جبه بخشم بی‌سخن

پیش عیسی آن خم آمد در سخن

گفت ای عیسی منم مردی کهن

گفت شیخ مهنه را آن پیرزن

دلخوشی را هین دعایی ده به من

آن یکی اسبست ابلق گام زن

وین دگر یک نیست جز فرزند من

می‌ندانم دولتی زین بیش من

مرد را کو گم شود از خویشتن

این زمن بستان و با من بیع کن

دست در دست منش نه بی سخن