چون ز ریش خود بپردازی نخست

عزم تو گردد درین دریا درست

گرچه این انعام و این توفیق هست

می‌ندارد جانم از تحقیق دست

بنده را گو بازکش از غیر دست

پس به استحقاق ما را می‌پرست

چون به گوش جان شنیدستی الست

از بلی گفتن مکن کوتاه دست

زانک با حق نذر دارم از نخست

تا درین عهد وفا آیم درست

چون نماند هیچ معلومت به دست

دل بباید پاک کرد از هرچه هست

گر ترا سنگی زند معشوق مست

به که از غیری گهر آری به دست

سایلی گفتش چنین وقتی که هست

دیده‌ای کس را که او زنار بست‌؟

گفت من می‌جویمش هر جا که هست

بوک جایی یک دمش آرم به دست

گفت چندانی که از بالا و پست

دیده ور می‌بنگرد در هرچ هست

داشت چوپانی در آن صحرا نشست

پوستی بستد ازو مجنون مست

بعد از آن، روزی مگر مجنون مست

کرد با قومی به صحرا درنشست

هر یکی را کرده‌ای دزدی به دست

هیچ دردی ناچشیده جمله مست

گر بپرد پشه چندانی که هست

کی کمال صرصرش آید بدست

ترک کن کاری که آن کردی نخست

کردن و ناکردن این باشد درست

چون نبود آن شیخ اندر عشق سست

خرقه را بفکند و شد در کار چست

چون برآمد صبح و باد صبح جست

از خرابی شد غلام اینجا ز دست

پیر گفتش مانده‌ام حیران و مست

می‌گزم دایم به دندان پشت دست

دیگری برخاست می‌شد مست مست

پای کوبان بر سر آتش نشست

این چنین کس را چنین افتاده پست

آن چنان شه زاده چون آید به دست