درین بودند با هم آن دو سرمست

که روز از شب گریزان رخت بر بست

چو گلرخ پاسخ شه یافت برجست

بخدمت پیش شه شد باده بردست

زبان بگشاد خسرو شاه سرمست

بگل گفت ای ز مستی رفته از دست

گل و خسرو فتاده هر دو سرمست

بکش آورده پای و زلف در دست

ز چشمت مستم و از باده هم مست

بدار آخر ازین مست دژم دست

شه از گفتار گل از دست شد مست

ز پا افتاد مست و رفت از دست

درآمد پای کوبان بلبل مست

که گل درجلوه میآید بصد دست

بساقی گفت شاه عاشق مست

که می درده که چون گل رفتم ازدست

بیامد خسرو و بر تخت بنشست

بمخموری گرفته جام در دست

چو نان شد خورده آمد خادمی چست

بطشت و آب هر کس دست میشست

چنان میتافت رویش از برون دست

که از چستی بچنبر می برون جست

چو نبضش دلبری آورد در دست

ز نبضش همچو نبض انگشت میجست

قدم در نه، رها کن از سخن دست

چو زلف گلرخ این چل را مکن شست

شه از گفتار مرد از جای برجست

چو شیری مست میزد دست بر دست

گهی از در چو باد صبح میجست

گهی دل در کلید صبح میبست

جهان افروز را ده نامه ازدست

وزو درخواه هرچت آرزو هست

بآخر بند کشتی خرد بشکست

بگرد تخته باد کژ بپیوست

ز بیم آتش آن شیران سرمست

خروشان راه میجستند در جست

ز خود یکبارگی دستم فرو بست

اگر دستم نگیری رفتم از دست

درامد مرد و سنگ سخت بردست

نگار سنگدل را بند بشکست