عجایب جوهری من بی نهایت

که کس آن را نداند حدّ و غایت

دلم خون شد ز گفتار حکایت

ندیدم از حکایت جز نهایت

یکی گنجست بیشک بی نهایت

که او را نیست اینجا حدّ و غایت

هزارا جان چه باشد تا فنایت

کنم اینجایگه در خاک پایت

اگر هم بود جرجیس از عنایت

ترا شد پاره پاره در هدایت

بمنزل یافت خود را بی نهایت

رسیده باز در عین هدایت

فنا شو پیش از این کآید فنایت

که در عین فنا یابی بقایت

تن اندر عشق ده تا در فنایت

بماند جاودان دید بقایت

کسی دیدست رویت در عنایت

که بخشیدی ورا اینجا هدایت

تو میدانی که من دیدم بلایت

که تادیدم در آخر من لقایت

چگونه اوفتادی در بلایت

چنین بُد رفته آنجا در قضایت

ز نور دیده بنمود او لقایت

همی گرداند اینجا جابجایت

خبر دارند از بود فنایت

که خواهد بود آخر کل لقایت

بقا اینجاست بنگر در بقایت

که خودخواهد بدن آخر فنایت