زمانی بود هرمز بر سر راه

درون آمد چو از میغی برون ماه

چو گل روی تو دید از بام ناگاه

بدر آمد ترا اقبال از راه

مبادا هیچکس را چشم بر راه

کز و رخ زرد گردد عمر کوتاه

چنان دل بستهٔ او شد به یک راه

که باران بهاری ریخت بر ماه

ازان دم دان که بلبل در سحرگاه

به صد زاری زند با عاشقان آه

کنون رفتم به عذر آن بر ماه

کنم آن ماه را زین مهر آگاه

نهاد القصّه او را در شبانگاه

اساس وعده در خلوتگه ماه

نخواهد یافت الف بر میم من راه

الف چیزی ندارد بوسه در خواه

سخن گفتن چو شکّر از دل آنگاه

فرستادن بدست قاصد شاه

سپردندش بدست قاصد شاه

نهاد آن مرد قاصد پای در راه

برینسان مرد میافگند بر راه

که تا افگنده شد افزون ز پنجاه

چنان بانگی برآورد از جگرگاه

که در لرز اوفتاد از کوه تا کاه

شه خوزان نشسته بود برگاه

درآمد از سپاهان قاصد شاه

نگار تلخ پاسخ، در بر ماه

بشیرینی پیامی دادش از شاه

زن آمد پیش شاه و گفت آن ماه

نخواهد بود هرگز جفت آن شاه

ز بس خون کرد و لشکر ریخت در راه

ز عکس خون شفق شد چهرهٔ ماه

ز کس نخرید دم وز مهر آن شاه

جهان بفروخت زیر پرده چون ماه

سخن بشنو بدان و باش آگاه

که آن وقتی که سوی حرب شد شاه

فلان سرّیت برد او را سحرگاه

نمیدانم برین قصّه دگر راه

که تا مهمرد را آرد برِ شاه

برفت القصه آوردش به شش ماه