کنون چون یافتی بس رایگانم

مکن هرگز سبک بر دل گرانم

زهی شهزاده کز ننگت چنانم

که میخواهم که در عالم نمانم

الا ای دایه تا کی اشک رانم

بگو با من که تا جایت بدانم

سخن گرچه نگفت او نیک دانم

که میگفت او که سر تا پا زبانم

گلش گفت ای گرامی تر ز جانم

چه آوردی خبر از گلستانم

بدو گفت ای به تو دل زنده جانم

چگونه شکر تو گفتن توانم

کجایی ای گل بستان جانم

بیا تا چون گلت در دل نشانم

مپرس از من که گر پرسی چنانم

که بوی خون زند از سوز جانم

مگر زالی شدم گرچه جوانم

که با سیمرغ در یک آشیانم

مرا پرده چو مور و گیر جانم

که تا من با تو پرم گر توانم

ازان دردی که پرخون کرد جانم

یکی از صد نیاید بر زبانم

چنانم زارزومندی چنانم

که سر از پای و پای از سر ندانم

ز خون بگرفت همچون دیدگانم

ز تو، هم پر دلم هم پهلوانم

چو خود را بی‌جمالت مرده دانم

چگونه بی‌تو یک‌دم زنده مانم

چه می‌گویم کزین شادی چنانم

که در تن همچو گل بشکفت جانم

به غارت درفگندی خان و مانم

کنون گردی ز سر در قصد جانم‌؟!

تو می‌دانی ز مهرت بر چه سانم

ز مهرت چون مه نو ناتوانم

شهش گفت ای گل بستان جانم

که پیش تست باغ و بوستانم

بجای آرم هران افسون که دانم

عزیمتهای گوناگون بخوانم

تو بودی از جهان جان و جهانم

چو رفتی از جهان برگیر جانم