درکش سر زلف دلستانش

بشکن در درج درفشانش

جان را به لب آر و بوسه‌ای خواه

تا جانت فرو شود به جانش

جانت چو به جان او فروشد

[...]

هر مرد که نیست امتحانش

خوابی و خوری است در جهانش

می‌خفتد و می‌خورد شب و روز

تا مغز بود در استخوانش

فربه کند از غرور پهلو

[...]

غنچه که چو پسته لب شود خندانش

از کم عمری بر لبش آمد جانش

چون نیست به جز نیست شدن درمانش

خون میبچکد به درد از پیکانش

سنگ زان بودی به حکمت در دهانش

نا به سنگ و هنگ هو گوید زفانش

چون سخن گفتی حقیقت بر زفانش

از رای قلبی خدا گشتی عیانش

موج می‌زد بحر خون از دیدگانش

نام یوسف مانده دایم در زفانش

همچو چشم سوزنی شکل دهانش

بسته زناری چو زلفش بر میانش

حرفهایی کز بلندی آسمانش

سرنهادی تشنه دل در آستانش

بیست من جوهر بیامد از میانش

خواست شد از دست حالی رایگانش

در میان آفتاب دلستانش

بود هم چون ذرهٔ شکل دهانش

همیشه بود سنگی در دهانش

که تاگوهر نیفشاند زبانش

چنان مستغرق حق بود جانش

که کم رفتی حدیثی بر زبانش

برای عبرت خلق جهانش

رها کردند آنجا هم چنانش

چو روی زن بدید از دور، جانش

بلب آمد بگردون شد فغانش

بدانست او که هست آن امتحانش

که مست خواب خواهد کرد جانش

چو بیرون آمدی بانگ از دهانش

نشان دادی ز گنگی زبانش

کشید آخر خطی و در میانش

نشست و شد ز هر سو خط روانش

سلیمان گفت تا میغ آن زمانش

ببرد از پارس تا هندوستانش

چو میغ آورد تا هندوستانش

شدم آنجا و کردم قبض جانش

بخورد آنگه بزاری در زمانش

میان ره رها کرد استخوانش