مرد می‌شد در میان ره مدام

خاک بر سر می‌فشاندی بردوام

پای در عشق حقیقی نه تمام

نوش کن با اژدها مردانه جام

بار پیمودم همه عمرتمام

عاقبت با خاک رفتم والسلام

میوهٔ او خوش همی‌خورد آن غلام

گفتیی خوشتر نخورد او زان طعام

گفت یک نیمه بمن ده‌ای غلام

زانک بس خوش می‌خوری این خوش طعام

بعد از آن تعبیر آن کردم تمام

کز چه کردند آن دو شیخم احترام

شد حرم بر مرد بی‌حرمت حرام

گر به حرمت باشی این نعمت تمام

هست مشغولی دل بر من حرام

هرچ دارم می‌فشانم بر دوام

گر تو ما را دوست داری بر دوام

زود از دنیا برآریمت مدام

چون نهاد از راه در ویرانه گام

بر سرش آمد همی خشتی ز بام

با تو گر او عشق بازد ای غلام

عشق او با صنع می‌بازد مدام

اصل تو از خاک وز خون شد تمام

وی عجب هر دو ز بی‌قدری حرام

بیست روز از صبح دم تا وقت شام

رقص می‌کردی و برگفتی مدام

شکر می‌کن پس به شادی می‌خرام

زانک هرگز کس ندیدست این مقام

هر کسی می‌گفت شاهی با غلام

در جهان هرگز نکرد این احترام

چون به سلطانی رسیدی ای غلام

چیست چندین گریه، بنشین شادکام

چون ازین هر دو برون آیی تمام

صبح این دولت برونت آید ز شام

دوستان را آخرت ده بردوام

زانک من زین کار آزادم مدام

شیخ سوی او شد و کردش سلام

شرح دادش حال قبض خود تمام

گر کنند این جمله پر ارزن تمام

نه به یک کرت، به صد کرت مدام