گل از شوق تو خندان در بهارست

از آنش رنگهای بی‌شمارست

حقیقت رحمت ما بی‌شمارست

ز مخلوقات ما را با تو کارست

سزد عالم اگر هجده هزارست

که آن هجده حدیثش یادگارست

کسی کو در گزید مار یارست

توان گفتن که این کس یار غارست

شب خلوت قرین ویار غارست

نثار راهش اوّل چل هزارست

همه برگیر مال بی‌شمارست

ولی یک حاجتم از تو بکارست

ولی آن یک زمان سالی هزارست

که با لیلی مرا خود بی‌شمارست

یقین می‌دان که هرجائی که خارست

بزیر آن بهشتی چون نگارست

چه می‌دانی که عاشق در چه کارست

که سجده گاه او بالای دارست

چو در پای تو خار از بهر یارست

گلستانیست آن هر یک نه خارست

به ابرهیم گفت او که‌آشکار‌ست

که اکنون گنج من بیش از هزار‌ست

مخور غم چون جهان بی‌غمگسارست

وگر غم می‌خوری هر دم هزارست

کمندم گفت زلف بیقرارست

شه عالم کمندم را شکارست

پسر گفتش گرت از جاه عارست

که حبّ جاه مطلوب کبارست

شمار مدتش سالی سه چارست

که هر یک زان جهان او هزارست

ولی دانی که تا جان برقرارست

ترا بر امر رفتن عین کارست

کنون دینار من سیصد هزارست

دهم یک صد هزارت گر بکارست

عجایب در دلت بیش از شمارست

تو گر آگه شوی بسیار کارست

دگر کس آمد و گفت اختیارست

دل روبه که رنجی را بکارست

کنون گر تا بعرشم کار و بارست

ز من نیست آن ز فضل کردگارست