وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب

تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب

بال و پر ده مرغ جان را تا میان این قفس

بر دلت پیدا شود در یک نفس صد فتح باب

عقل را و نقل را همچون ترازو راست دار

[...]

دل را که شد از یک نظر دیده خراب

بنگر که چگونه باز شد رشته ز تاب

از مال جهان مرا چو چشمی و دلی است

آن بر سر آتش است و این بر سر آب

کافران را داده مهلت در عقاب

نا فرستاده به عهد او عذاب

رفت موسی بر بساط آن جناب

خلع نعلین آمدش از حق خطاب

ای طفیل خندهٔ تو آفتاب

گریهٔ تو کار فرمای سحاب

هم پیامبر گفت در کشف و حجاب

حق نخواهد کرد با عثمن عتاب

برگرفتی همچو سقا مشک آب

بیوه‌زن را آب بردی وقت خواب

من نیارم در بر سیمرغ تاب

بس بود از چشمهٔ خضرم یک آب

بط به صد پاکی برون آمد ز آب

در میان جمع با خیرالثیاب

کرده‌ام هر لحظه غسلی بر صواب

پس سجاده باز افکنده بر آب

هر نگاری کان بود بر روی آب

گر همه زآهن بود گردد خراب

سنگ‌ریزه می‌خورم در تفّ و تاب

دل پر آتش، می‌کنم بر سنگ خواب

من کجا سیمرغ را بینم به خواب

چون کنم بیهوده روی او شتاب

گر ز دریا کم شود یک قطره آب

زآتش غیرت دلم گردد کباب

داد دریا آن نکو دل را جواب

کز فراق دوست دارم اضطراب

بعد سالی دید فرزندش به خواب

صورتش چون موش و دو چشمش پر آب

تو بدان کانگه که سیمرغ از نقاب

آشکارا کرد رخ چون آفتاب

گر ترا پیدا شود یک فتح باب

تو درون سایه بینی آفتاب

گرچه همچون سایه‌ام از اضطراب

درجهم در روزنت چون آفتاب

جمله را چل شب نه خور بود و نه خواب

هم چو شب چل روز نه نان و نه آب