عشق میبارد ازین شیوه سخن

خواه تو انکار کن خواهی مکن

گشت با شاه جهان هم پیرهن

ذرهٔ نشناخت حد خویشتن

جملهٔ شب تا بروز او نعره زن

می در آویزد به یک پا خویشتن

آن یکی گفتش که هان ای پیرزن

رخ بپوش و چادری در سرفکن

گر زیادت کردمی یک ذره من

ذره ذره گشتی این بی خویشتن

چنبر زلفش رسن اندر رسن

حلقه در حلقه شکن اندر شکن

هرکه سلطانم نگوید در سخن

من گدائی گویمش نه سر نه بن

لی مع الله گفت آخر مصطفی

لیک معنی را ندانند این خسان

عاشقان بینی بریده خویشتن

همچو ابراهیم در دین بت شکن

انبیا را داده سر خویشتن

زانکه ایشانند شاه انجمن

چون تنت فانی شود از خویشتن

وارهی از گفتگوی ما و من

چون تنت فانی شود ای جان من

آن زمان بینی جمال ذوالمنن

وارهی از ننگ و نام خویشتن

بیشکی گردی تو آن دم بت شکن

چون علی بت نیز در کعبه شکن

تا به‌بینی تو جهان ذوالمنن

نفس را بت دان و بت را برشکن

تا رسی در بارگاه ذوالمنن

گر شوی آگه ز جان خویشتن

ترک گیری این حدیث ما و من

بار دیگر چون به حال آمد حسن

گفت ای خاص خدای ذوالمنن

پس ایاز خاص و سلطان وحسن

هر سه رفتند پیش شاه انجمن

مرشدی بود او به وقت خویشتن

مثل او مرشد نبد در انجمن

یافتن اینجا بود نایافتن

گم شدن اینجا بود پیدا شدن