چه میخواهی ز دل کاین دل چنانست

که گر گویی چه نامی بیم جانست

مرا گنجی روان از چشم ازانست

که در چشم من آن گنج روانست

دو چشم من چو دایم دُر فشانست

بخون درخفت، بیداریش از انست

سبک چون آسیا، گردان از انست

که هرچ او میکند بارش گرانست

ز وصلت در دلم بویی نهانست

که بیتو زندگی من ازانست

مرا مویی بتو امید از آنست

که من با تو رسم آن در میانست

بدانسان صورت او دلستانست

که گویی صورتش معنی جانست

به‌یک ره عقل رفت و بیم جان‌ست

کدامین عقل که‌این سودا نه آنست

مرا تا در جهان امّید جانست

جهان افروز بر چشمم گرانست

طبیب نیک پی هرمز از انست

که دایم هندوی شاه جهانست

ز دلتنگی جهان بر من چنانست

که از تنگی دلم را بیم جانست

که وقت رفتن ما این زمانست

که نه در ره عسس نه پاسبانست

ترا برجان ما فرمان روانست

چه میگوییم ما چه جای جانست

ضمیر من خلیل آسا از آنست

که هم ز انگشت، خود شیرم روانست

مگر گفتم ز بیماری چنانست

که گر با من بود، او رازیانست

چنان کز پیش بود او کی چنانست

دلش در پرده برعکس زبانست

تو میدانی که خسرو بس جوانست

بزور و قوّت او شیر ژیانست

چو خسرو این خبر بشنید دانست

که هرچ آن ماه میگوید چنانست

چو هر چیزی که در هر دو جهانست

همه ذرّات تست و این عیانست

مرا چون درتومیدوزند از آنست

کزان زخم از دل من خون روانست