کسی کو در حقیقت تشنه جانست

که کلّی سیر از کار جهانست

چو آن خورشید اصل خاندانست

بمهرش نه فلک از پی روانست

هر آن علمی که در لوح جهانست

باقصی الغایة او را نقد جانست

طعام او چه گویم کز چسانست

که هر روزش کم از ده سیر نانست

سخن قوت دل هر خرده دانست

ولی صنعت سخن را جان جانست

طب از بهر تن هر ناتوانست

ولیکن شعر وحکمت قوت جانست

مصیبت نامه کاندوه جهانست

الهی نامه کاسرار عیانست

مقامات طیور امّا چنانست

که مرغ عشق را معراج جانست

که در هر نقطه صد معنی نهانست

ولی در چشم صاحبدل عیانست

شگفتی در پس پرده فراوانست

نمیدانی و لیکن بر تو آسانست

کنیزک گفت که‌اکنون وقت آنست

که رفتن به بود، کار این زمان‌ست

بخوبی گرچه بی مثل جهانست

ولی تو پادشاه او باغبانست

بهر شهری ز نقش او نشانست

بخوبی نقش رویش داستانست

چو سوسن گرچه هرمز ده زبانست

ز گل دارد حیا خاموش از آنست

مده پندم که پندت بند جانست

نگردد به ز پند این دل نه آنست

جگر میخوردمش او میندانست

جگر رنگی لعل من از آنست

مرا چون زین غرامت بیم جانست

سرم چون عنکبوتی در میانست

چنان آزاده و بسیار دانست

کز آزادی چو سوسن ده زبانست

چواین زیبا سخن رومی زبانست

اگر او را فرستی لایق آنست

بزیر پرده بنشست و ندانست

که در پرده چه بازیها نهانست