یکی است این جمله در انجام و آغاز

یکی بین جمله را و گوش کن باز

انبیا جمله ز یک گفتند باز

از یکی گشتند ایشان سرفراز

بود استاد حکیمی پاکباز

دائماً با حق تعالی گفته راز

چون تنت فانی شود در بحر راز

رازها یابی و گردی شاهباز

این کنیزان را که می‌بینی به ناز

جمله در پیشت نماند چون پیاز

و آندگر یک حله را میداد ساز

از برای آن حبیب پاکباز

پس مرا در پیش کردند از نیاز

تا که بگذاریم ما بروی نماز

آن زمان استاد آنجا در نماز

آن شفیع پاکباز پر نیاز

ای دریغا زاهدان با نیاز

جمله در راهند و ما افتاده باز

چون بیاید آن بزرگ پاکباز

سرّ خود با او بگویم من به راز

گفت این دم می‌گذارم من نماز

پس وضو سازم به خون ای پاکباز

گر شود چشمت بنور خویش باز

قدسیان پایت ببوسند از نیاز

پادشاهی پاکباز و سر فراز

در حقیقت بد ورا سوز و گداز

آنکه دارد هر زمان با عزّ و ناز

کی نشان دارد ز سوز و از نیاز

یک زمان غافل نبود آن پاکباز

دائماً در قرب بود و در نیاز

یک شبی در پیش شیخ آمد به راز

گفت ای شیخ جهان پاکباز

هر دو چشمش از رق ودندان دراز

چون بدید آن را و شد اندر گداز

در بخارا بود شیخی پاکباز

گفت لقمان چون نمی‌آرد نماز

من روم او را بفرمایم نماز

بندگی باشد در این ره با نیاز

محو بود اندر جمال آن پاکباز

زان نکردی گاه و بیگاهی نماز