آن میرکه در سماع سوزی دارد

سگ روی غلام همچو یوزی دارد

گویند غلام او خطی دارد سبز

خط نی که ولی جوال دوزی دارد

با اکبر مسگر به دکان گفتم من

زانگشت سیه شد به تنت پیراهن

گفتا که ز عشق روی احمد سوخت

بر آتش دل پیرهن پاره من

دی جلوه گری بین که آراست مرا

خوان کرم خدا مهیاست مرا

حلوا چو زغاره بود در سفره ما

امروز همان زغاره حلواست مرا

قول و غزلی که دل رباید همه را

چنگت بوصول چپ سراید همه را

چنگ تو بچنگ زلف خوبان ماند

ز آنرو که شکستنش خوش آید همه را

گفتم مستی گفت که آری بخدا

گفتم مگذار گفت که بگذار مرا

گفتم بازا گفت که از من بازا

گفتم رفتم گفت دگر باز میا

با پسته شیرین تو شکر هیچ است

با سنبل مشگین تو عنبر هیچ است

گویند که هیچ است ز تنگی دهنت

من هیچ ندیده ام سخن در هیچ است

با پسته تنگ تو شکر بر هیچ است

با موی میان تو کمر بر هیچ است

گر بر دهنت کنم نظر هیچ مرنج

زیرا که مرا از تو نظر بر هیچ است

تا کی نبود با دل من تمکینت

تا چند بود جور و جفا آئینت

پیوسته بکینه دلم می پیچد

زلفین خم اندر خم چین بر چینت

دندان مرا چو درد پنهان بگرفت

آن درد نهان در دل و در جان بگرفت

چون مرهم درد ها همه در لب تست

آن لب باید بریز دندان بگرفت

کس خوبتر از تودر جهان ممکن نیست

بس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست

گر خوبی ماه پیکران بد مهریست

پس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست

در دور زمان لحظه ای آرامش نیست

دنیای دنی مکان آسایش نیست

این عزت و جاه و شوکت و منصب و قال

از بهر بشر بغیر آلایش نیست

انسان بمثل آینه باشد بالذات

همواره بود مظهر حق این مرات

زیبد که بشر فخر و مباهات کند

زین موهبت عظیم بر موجودات

آن میر که در سماع سوزی دارد

سگ روی غلام همچو پوزی دارد

گویند غلام او خطی دارد سبز

خط نی تو بگو جوالدوزی دارد

امروز چو شعر هر که در خط کوشد

خطی ز خطت بصد غزل نفروشد

پوشید خط خوب تو عیب سخنت

همچون خط خوبان که زنخ را پوشد

گر گل نه بخدمتت ز جا برخیزد

بهر زدنش باد صبا برخیزد

پیش قد تو سرو سهی را در باغ

چندانکه نشانند ز پا برخیزد

گفتم که بده بوسه ای حور نژاد

زان تنگ دهان که هیچ ازویم نگشاد

گفت ار چه دهان ز تنگی هیچ است

ما را بکسی هیچ نمی باید داد

گفتم که چه ریزد ز لبت گفت قند

گفتم که چه خیزدت ز مو گفت کمند

گفتم که بفرما سخنی گفت خموش

گفتم بشکر خنده درا گفت مخند

یاران چو ورق شکسته ما می‌جویند

چو خامه یکی دو عیب ما می‌پویند

گویند بدم چو شعر هرجا که رسید

من شعر نیم بدم چرا می‌گویند

گفتم که چه شوم تیغ تو را گفت سپر

گفتم که ز تیرت چه کنم گفت حذر

گفتم که چو اشکم بود گفت که سیم

گفتم که چو رویم چه بود گفت که زر

گفتم که: به رویت چه کنم؟ گفت: نظر

گفتم که: به کویت چه کنم؟ گفت: گذر

گفتم که: غمت چند خورم؟ گفت: مخور

گفتم: چه بُوَد چارهٔ من؟ گفت: سفر