اجابت کرد خسرو گفت برخیز

تو می‌رو کآمدم من بر اثر نیز

زگال ارمنی بر آتش تیز

سیاهانی چو زنگی عشرت‌انگیز

از آن سرد آمد این کاخ دل‌آویز

که چون جا گرم کردی گویدت خیز

به حکم آن که گل‌گون سبک‌خیز

بِدو بخشم ز هم‌زادان شبدیز

پس آن‌گه گفت شاپورش که برخیز

که فرمان این چنین داده‌است پرویز

ز بی‌پشتی چو عاجز گشت پرویز

ز روی تخت شد بر پشت شبدیز

به شطرنج خلاف این نطع خون‌ریز

به هر خانه که شد دادش شه‌انگیز

نه از شیرین جدا می‌گشت پرویز

نه از گل‌گون گذر می‌کرد شبدیز

اگر چه شیر‌پیکر بود پرویز

ملک بود و ملک باشد گران‌خیز

جرس‌جنبانی‌ِ مرغان شب‌خیز

جرس‌ها بسته در مرغ شب‌آویز

به چشمی طیرگی کردن که برخیز

به دیگر چشم دل دادن که مگریز

هوای گرم بود و آتشِ تیز

نمی‌کرد از گیاه خشک پرهیز

اگر در پادشاهی بنگری تیز

سبق بُرده است از عزم‌ سبک‌خیز

ملک را گرم کرد آن آتش تیز

چنانک از خشم شد بر پشت شبدیز

چو گشتم مست‌، می‌گویی که برخیز

به بدخواهان هشیار اندر آویز

و گر گوید کنم ز‌آن لب شکرریز

بگو دور از لبت، دندان مکن تیز

پس آن گه از سنانِ تیشهٔ تیز

گزارش کرد شکل شاه و شبدیز

منم دراجهٔ مرغان شب‌خیز

همه شب مونسم مرغ شب‌آویز

اگر من تیغ بر حیوان کنم تیز

نه شبدیز‌م جوی سنجد نه پرویز

نه چندان دوستی دارم دل‌آویز

که گر روزی بیفتم گویدم خیز