چو می‌دید از هوس می‌شد دلش سست

چو می‌کردند پنهان‌، باز می‌جست

در آن صحرا فرو خفتند سرمست

ریاحین زیر پای و باده بر دست

بت شیرین نبید تلخ در دست

از آن تلخی و شیرینی جهان مست

دلش را برده بود آن هندوی چست

به ترکی رخت هندو را همی جست

زبان‌دان، مرد را زان نرگسِ مست

زبانی ماند و آن دیگر شد از دست

به گستاخی بر شاپور بنشست

در تُنگِ شکر را مُهر بشکست

فلک این آینه وان شانه را جست

کزین کوه آمد و زان بیشه بر رُست

در آب انداخته از گیسوان شست

نه ماهی بلکه ماه آورده در دست

قضا را اسب‌شان در راه شد سست

در آن منزل که آن مه موی می‌شست

چو بر فرق، آب می‌انداخت از دست

فلک بر ماه، مروارید می‌بست

گَهی دیده به آب چشمه می‌شست

چو ماهی ماه را در آب می‌جست

مهین‌بانو زمین بوسید و بر جست

به خسرو گفت ما را حاجتی هست

ملک سرمست و ساقی باده در دست

نوای چنگ می‌شد شست در شست

در آمد نقش‌بندِ مانوی‌دست

زمین را نقش‌های بوسه می‌بست

به عشرت بود روزی باده در دست

مهین‌بانو درآمد شاد و بنشست

چو از جام نبید تلخ شد مست

حکایت را به شیرین باز پیوست

من آن گه گفتم او آید فرادست

که اقبال مَلِک در بنده پیوست

خبر دادند کاکنون مدتی هست

کز این قصر آن نگارین رخت بر بست

سمن ساقی و نرگس جام در دست

بنفشه در خمار و سرخ گل مست

ریاحین بر ریاحین باده در دست

به شه‌رود آمدند آن روز سرمست