فریدون بود طفلی گاو پرورد

تو بالغ‌دولتی هم شیر و هم مرد

چه خوش گفت این سخن پیر جهانگرد

که دیر آی و درست آی ای جوانمرد

مِی سرخ از بساط سبزه می‌خَورد

چنین تا پشت بنمود این گل زرد

سمندش کشت‌زارِ سبز را خَورد

غلامش غورهٔ دهقان تبه کرد

اشارت کرد خسرو کای جوان‌مرد

بگو گرم و مکن هنگامه را سرد

ور آهن‌دل بوَد منشین و برگرد

خبر ده تا نکوبم آهن سرد

به یاد مهربانان عیش می‌کرد

گهی می‌داد باده گاه می‌خورد

همه شب تا به روز این نوحه می‌کرد

غمش بر غم فزود و درد بر درد

هزاران نرگس از چرخ جهان‌گرد

فرو شد تا بر آمد یک گل زرد

ز بیم شاه می‌شد دل پر از درد

دو منزل را به یک منزل همی کرد

حسابی کرد با خود کاین جوان‌مرد

که زد بر گِردِ من چون چرخ نآورد

در این باغ از گل سرخ و گل زرد

پشیمانی نخورد آن کس که برخورد

مگر کآسوده‌تر گردم در این درد

تنور آتشم لَختی شود سرد

که کوهستانیی‌ام گل‌زار‌پرورد

شد از گرمی گل سرخم گل زرد

شه آنجا روز و شب عشرت همی‌کرد

می تلخ و غم شیرین همی‌خورد

که آشامد کدویی آب ازو سرد

کز استسقا نگردد چون کدو زرد

بر آمد تندشیری بیشه‌پرورد

که از دنبال می‌زد بر هوا گرد

گر از درد سر من می‌شوی فرد

من از سر دور می‌مانم تو از درد

پس آنگه پای بر گیلی بیفشرد

ز راه گیلَکان لشگر به‌در برد

کدامین سرخ‌گل را کاو بپرورد

ندادش عاقبت رنگ گل زرد‌؟