چرا آن مشک بید عود کردار

شود بعد از سیاهی سرخ رخ‌سار

سیه پوشیده چون زاغان کُه‌سار

گرفته خون خود در نای و منقار

دبیری از حبش رفته به بلغار

به شنگرفی مدادی کرده بر کار

به خواهش گفت کآن خورشید‌رخسار

بگو تا چون به دست آمد دگر بار؟

به مشگو در نبود آن ماه‌رخ‌سار

مع‌القصه به قصر آمد دگر بار

نشسته شاه روزی نیم‌هشیار

به امّیدی که گردد بخت بیدار

نظامی چون مسیحا شو طرفدار

جهان بگذار بر مشتی علف‌خوار

فرود آوردش از گل‌گون رهوار

به گل‌زار مهین‌بانو دگر بار

ملک فرصت طلب می‌کرد بسیار

که با شیرین کند یک نکته بر کار

چو می‌باید شدن زین دیر ناچار

نشاط از غم به و شادی ز تیمار

جوانان را و پیران را دگر بار

به سرسبزی در آرد سرخ گل‌زار

صنم تا شرمگین بودی و هشیار

نبودی بر لبش سیمرغ را بار

بهشتی‌مرغی آمد سوی گل‌زار

ربود آن عنبرین‌گل را به منقار

می رنگین زهی طاووس بی‌مار

لب شیرین زهی خرمای بی‌خار

عروسانِ دگر با او شده یار

همه مجلس عروس و شاه بی‌کار

حمایل دست‌ها در گردن یار

درخت نارون پیچیده بر نار

مهیا مجلسی بی‌گرد اغیار

بنامیزد گلی بی‌زحمت خار

چو نیل خویش را یابی خریدار

اگر در نیل باشی باز کن بار

شده از سرخ‌رویی تیز چون خار

خوشا خاری که آرد سرخ‌گل بار

چو مِی خوردی و می‌ دادی به من بار

چرا باید که من مستم تو هشیار‌؟