ز صد فرسنگی آید بر در غار

در او سنبد چو در سوراخ خود مار

هر آن کُره کز آن تخمش بوَد بار

ز دوران تک بَرَد وز باد رفتار

و گر دانم که عاجز گشتم از کار

کنم باری شهنشه را خبردار

خدا را گر چه عبرت‌هاست بسیار

قیامت را بس این عبرت نمودار

وز آن جا چون پری شد ناپدیدار

رسیدند آن پریرویان پریوار

چو محرم بود جای از چشم اغیار

ز مستی رقصشان آورد در کار

نگهبانان بترسیدند از آن کار

کز آن صورت شود شیرین گرفتار

تو را از یار نگریزد به هر کار

خدای است آن که بی مثل است و بی یار

در آن اندوه می‌پیچید چون مار

فشاند از جزع‌ها لولوی شهوار

ملک را هست مشگویی چو فرخار

در آن مشگو کنیزانند بسیار

پری‌رویا! نهان می‌داری اسرار‌

سخن در شیشه می‌گویی پری‌وار‌!

من آن صورت‌گرم کز نقش پرگار

ز خسرو کردم این صورت نمودار

زمانی بود و گفت ای مرد هشیار

چه می‌دانی کنون تدبیر این کار؟

در آن صحرا روان کردند رهوار

و زان صحرا به صحراهای بسیار

گرامی بود بر چشم جهان‌دار

چنین تا چشم زخم افتاد در کار

هنوز از پرده بیرون نیست این کار

ز پرده چون برون آیم به یک‌بار‌؟

صبوری کرد روزی چند در کار

نمود آنگه که خواهم گشت بیمار

پس آن گه از خز و دیبا و دینار

وجوه خرج دادندش به خروار

به رامش ساختن بی‌دفع شد کار

به حاجت خواستن بی‌رفع شد یار

فرود آمد به درگاه جهان‌دار

جهان‌دارش نوازش کرد بسیار