به وقت خوش‌دلی چون شمعِ پُرتاب

دهن پُر خنده داری دیده پر آب

چو عاجز گشت ازین خاک جگرتاب

چو نیلوفر سپر افکند بر آب

نیای خویشتن را دید در خواب

که گفت ای تازه‌خورشیدِ جهان‌تاب

تن سیمینش می‌غلطید در آب

چو غلطد قاقمی بر روی سنجاب

در آب چشمه‌سار آن شکر‌ِ ناب

ز بهر میهمان می‌ساخت جلاب

دل خسرو بر آن تابنده مهتاب

چنان چون زر در آمیزد به سیم‌آب

برون آمد گلی از چشمهٔ آب

نمی‌گویم به بیداری که در خواب

دگر ره گفت از این ره روی برتاب

روا نبود نمازی در دو محراب

ز شرمِ چشمِ او در چشمهٔ آب

همی‌لرزید چون در چشمه مهتاب

چو خسرو دور شد زآن چشمهٔ آب

ز چشم آب‌ریزش دور شد خواب

شه از نیرنگ این گردنده دولاب

عجب در ماند و عاجز شد درین باب

به استقبال شد با نزل و اسباب

نثار افشاند بر خورشید و مهتاب

دگر روزینه کز صبح جهان‌تاب

طلی شد لعل بر لؤلؤ‌ی خوُشاب

خمار ساقیان افتاده در تاب

دماغ مطربان پیچیده در خواب

نخست از من قناعت کن به جلّاب

که حلوا هم تو خواهی‌خورد، مَشتاب

و گر جان گردد از رویت عنان‌تاب

بود جان را عروسی لیک در خواب

چو وقت آمد ملک را گفت بشتاب

مبارک طالع است این لحظه دریاب

کنون وقت شکیبایی است، مَشتاب

که بر بالا به دشواری رود آب

بهاری تازه چون رخشنده مهتاب

ز هم بگسست چون بر خاک سیم‌آب

گَهی بر شکر از بادام زد آب

گَهی خایید فندق را به عناب