نبینی که در بزم چون نوبهار

درم ریزد و در نماید نثار

زمین گشته چون آسمان بیقرار

معلق زن از بازی روزگار

قران تو در گردش روزگار

میفتاد چون چرخ گردان ز کار

مبادا ز تو جز تو کس یادگار

وزین یادگار این سخن یاددار

و گر زین همه بیش بودی شمار

به ایزد پناهیدی انجام کار

خداوند آن جامهٔ نغز کار

گران جامه زو تا بسی روزگار

دو نقش دگر بست پیکر نگار

یکی بر یمین و یکی بر یسار

چو آراست آن بزم چون نوبهار

نشاند آن گل سرخ را بر کنار

نخستم خبر ده که تا شهریار

ز بهر چه بر خاطر آرد غبار

دلِ ارشمیدس درآمد به کار

چو مرغان پرنده بر شاخسار

از آن مختلف‌رنگ شد روزگار

که دارد پدر هفت و مادر چهار

چو بر گنجِ لیلی کشیدم حصار

دگر گوهری کردم آنجا نثار

چو دستور دانا چنین دید کار

که بی گنج نتوان شدن شهریار

از آن مغربی زر مصری عیار

فرستاد نزدیک او ده هزار

چو زن دید که‌استاد پرهیزگار

ز کافور او گشت کافور‌خوار

جز او هر‌که این صنعت آرد به‌کار

جوی نارد از گنج او در شمار

بسی چید بر خدمت شهریار

بسی چربی آورد با او به کار

عمل‌های من چون درآید به کار

یکی ده کند ده صد و صد هزار

ستور‌ان تازی غلامان کار

به اندازه بخرید و بر بست بار

فرستاده‌ای را برآراست کار

فرستاد گنجی سوی شهریار