قاضی پسرش در رمضان خورد شراب

وآنگه به لواط کرد بیچاره شتاب

ای زمره اسلام بگویید جواب

کافر به اگر چنین مسلمان خراب

ای خلعت فاستقم ببالای تو راست

بر تارک تو تاج لعمرک زیباست

چون روی تو بر بام فلک مهر نیافت

چون قد تو بر طرف چمن سرو نخاست

بالای خوشت به سرو می ماند راست

همچون قد تو زباغ شمشاد نخاست

چشم سیه فتنه گرت عین بلاست

چین سر زلف شکن مشک خطاست

در خانه تو مزاج مرزنگوش است

وز خط تو افتاب کحلی پوش است

گویی که دواتت ظلماتست کزو

خضر قلم ترا دهان پر نوش است

اسرار غم عشق بگنجینه ماست

دردانه غم در صدف سینه ماست

با هر که در آمیختم از من بگریخت

جز غم که حریف و یار دیرینه ماست

آن رفته ز چشم و مانده در دل چونست

آن شکل ظریف و آن شمایل چونست

نرگس بمیان آب خرم باشد

آن نرگس آبدار در گل چونست

عنبر اثری ز فضله خامه توست

بوی خط تو در شکن نامه توست

چون فضله نحل سر به سر عین شفاست

آن رشحه که اندر گلوی خامه توست

خوش وقت بهار و سبزه و دامن کشت

با پسته دهن شکر لب حور سرشت

در باغ مراد ما چنین سرو نرست

بر خاک امید ما کس این دانه کشت

ایام نشاط و شادمانی بگذشت

دوران مراد و کاردانی بگذشت

فریاد که عمر و زندگانی بنماند

هیهات که عالم جوانی بگذشت

فریاد که آن یار پسندیده برفت

ناکرده وداع ما و نادیده برفت

دل را به که آرام دهم مسکین من

کآرام دل و روشنی دیده برفت

زادی که ره دراز می باید رفت

با روزه و با نماز می باید رفت

ترکیب تو چون ز خاک پرداخته اند

ای خال به خاک باز می باید رفت

دائم ز ولایت ولی خواهم گفت

چون روح قدس نادعلی خواهم گفت

تا رفع شود غمی که برجان منست

کُلُّ هَمٍّ سینجلی خواهم گفت

بلبل ز پی گل غزلی تر می‌گفت

باد سحر از نسیم‌ ِ عنبر می‌گفت

لاله‌، صفت‌ ِ کلاه دارا می‌کرد

نرگس سخن از تاج سکندر می‌گفت

در خانه خود به کمترین مایه قوت

بیچاره به سر کنی به صد صبر و سکوت

بر سفره مردم نکشی دست به لوت

تا پر نکنی شکم به سان الموت

ای کعبه مقصود دل من کویت

دور از تو شدم ز مویه همچون مویت

اکنون که ز دیدار تو محروم شدم

در خواب من آی تا ببینم رویت

ای هزل تمام هیچ و هازل همه هیچ

زنهار چه زنهار که در هزل مپیچ

قولی که نه دین و شرع باشد مپسند

راهی که به سوی حق نباشد مپسیچ

تیر تو هلاکت بداندیش تو باد

قربان رهت دشمن بدکیش تو باد

ای چرخ کمان پشت به خدمت کاری

خم ساخته پشت چون کمان پیش تو باد

لاله ز دَم باد صبا می‌خندد

گویی لب و لعل دلربا می‌خندد

ای دوست بگویم که چرا می‌خندد

بر کوتاهی عمر ما می‌خندد

لاله به کرشمه بر چمن می‌خندد

در باغ شقایق و سمن می‌خندد

در خنده بین که با تنگدلی

همچون لب آن تنگ‌دهن می‌خندد

صافی جهان چو نیست می‌ساز به دُرد

پشمینه بپوش چون همی‌باید مُرد

از مرگ چه دشوار‌تر‌؟ آن که‌ز ره عجز

حاجت به در‌ِ همچو خودی باید بُرد