گمانشان چنان بُد که شد گردگیر

سرشکش همه خون شد و رخ زریر

همی جست چون تیر و رفتار تیر

ز نعلش زمین چون ز باد آبگیر

رسانید مژده به شاه دلیر

که بر اژدها چیره شد نرّه شیر

پذیره شد از شهر برنا و پیر

از آن اژدها خیره وز زخم تیر

بر آشفت و فرمود تابر حریر

به اثرط یکی نامه سازد دبیر

نباید شد از خنده شه دلیر

نه خندست دندان نمودن ز شیر

ز درّ و ز بیجاده دو شیر زیر

همان تخت را پایه بر پشت شیر

چنان داستان آمد از گفت شیر

که شاه ددانست ببر دلیر

خمانیده دُم چون کمانی ز قیر

همه نوک دندان چو پیکان تیر

کنون زین دو بگزین یکی ناگزیر

اگر بندگی کردن از دار و گیر

برآویخت با پهلوان دلیر

درآورد خرطوم در گرد شیر

نگهبان سه لشکر سه گرد دلیر

هژیر و گراهون و نشواد شیر

تو رو چون زنان پنبه و دوک گیر

چه داری به کف خنجر و گرز و تیر

ز ناگاه بیکاو گرد دلیر

درآمد یکی تند شولک به زیر

چه مخمل چه شاره چه خز و حریر

چه دینار و دیبا چه مشک و عبیر

کمان کرد بالا و گفتار تیر

بخواند آفرین بر یل گردگیر

تنی هفتصد بیش برنا و پیر

به هم کرده از هندوان دستگیر

که آن که به قلب ایستاده چو شیر

به کف تیغ تیزا ، برش تند زیر

دگر رزم‌ساز‌ی برون شد دلیر

بگردید زر داده گردش چو شیر

نه بر زین بجنبید گرد دلیر

نه از زخم شد مانده نز جنگ سیر