چو بر روی میدان پیروزه رنگ

دو جنگی سوار این ز روم آن ز زنگ

گرش جای بر کُه بود با پلنگ

و گر زیر آب اندرون با نهنگ

چه با ناز و شادی چه با بوی و رنگ

چه با عود و مجمر چه با نای و چنگ

گشاد از کمان بر کبوتر خدنگ

تنش چون نشانه فرو دوخت تنگ

تو از مشک بویش نگه کن نه رنگ

ز دُر گرچه کوچک بهابین نه سنگ

دو لشکر چو درهم رسیدند تنگ

رده برکشیدند, برخاست جنگ

دزی بود هر پیلِ تازان به جنگ

ز هر سوی او گشته پرّان خدنگ

یکی تیز کرد از پی جنگ چنگ

بر آهخت گلرنگ را تنگ تنگ

بیاویخت از بازویش گرز جنگ

بزد بر کمربندش از باد چنگ

به جای خوروخواب کین جست و جنگ

به جای بّرِ دایه شیر و پلنگ

نوازان نوازنده در چنگ چنگ

ز دل برده بگماز چون زنگ زنگ

چو گوهر میان گهردار سنگ

که بیرون پدیدار باشدش رنگ

کمر چون دل عاشقان کرده تنگ

چو ابروی خوبان کمانی به چنگ

برو خانه ای از گچ و خاره سنگ

درش آهنین، راه دشوار و تنگ

چو بر کوه سودی تن سنگ رنگ

به فرسنگ رفتی چکاکاک سنگ

بدانسان همی زدش با زور و هنگ

که از کُه به زخمش همی ریخت سنگ

همان جوشن خویش و خفتان جنگ

به خروارها دیبه رنگ رنگ

نترسم ز ضحاک من روز جنگ

مرا هست ازو گر ترا نیست ننگ

چنان باز پاسخ رسان بی درنگ

که آواز بازآید از کوه سنگ

کمند و کمان دادشان ساز جنگ

زره زیر و زافراز پرم پلنگ