بسا نامداران که بردند رنج

نهانی نهادند هر جای گنج

روان را به شمشاد پوینده رنج

خرد را به مرجان گوینده گنج

تهی دستی و ایمن از درد و رنج

بسی بهتر از بیم با ناز و گنج

ز بهر جم از جان و شاهی و گنج

برای تو بدهم ندارم به رنج

ز گردون بهم بیست و از پیل پنج

بُد از بار آن اژدها زیر رنج

ز ما لشکر و ساز و یاری و گنج

وزو مردی و کین گزاری و رنج

گهر دادش و چیز چندان ز گنج

که ماند از شمارش مهندس به رنج

چو کاری برآید بی‌اندوه و رنج

چه باید ترا رنج و پرداخت گنج

وگر طمع داری به شاهی و گنج

ز من یابی این هر دو بی بیم و رنج

چو یابد خردمند خوبی و گنج

بیندازد از دست و نارد به رنج

یکی را دهد رنج و بُرّد ز گنج

یکی را دهد گنج نابرده رنج

سرانجام بینی شده باد رنج

به تو رنج ماند به بدخواه گنج

چنین گفت کای در هنر برده رنج

گهر دانش و مرد داناست گنج

ببخشیدشان هدیه چندان ز گنج

کز آن ماند دریا وکشتی به رنج

سزد گر ز مهر سرای سپنج

بتابد دل و تن ندارد به رنج

یکی تیغ ازو تا ببردی به گنج

به کف نامدی جز به بسیار رنج

سَر ماه چندانش هدیه ز گنج

ببخشید کآمد شمردنش رنج

ز زر چار صد بار دینار گنج

به خروار نقره دوصد بار پنج

چنین تا کشنده سته شد ز رنج

ببد کاخ‌ها تنگ از آکنده گنج

بخندید یل گفت از آنگونه پنج

کشم چونت دیدم ندارم به رنج