بد از تیر و پیکان های درشت

هر افکنده ای چون یکی خارپشت

کجا خانه ای بد به خوبی بهشت

از آتش دمان دوزخی گشت زشت

روان ها شد از مژده شادی سرشت

به هر دل دری برگشاد از بهشت

به دانندگان همچو زندان زشت

بر آن کس که نادان و بی دین بهشت

مرا گشت چرخ ارچه خم داد پشت

همان بیش زورم به زخم درشت

شب تیره چون شعر بافنده گشت

کبود و سیه بافت بر کوه و دشت

فسرده به خون اندرون تیغ و مشت

پر از آبله کف ز زخم درشت

پراکنده عمر و درم گرد گشت

بخور کت به خواری بباید گذشت

دهی دید جای دگر چون بهشت

ز پیرامنش باغ و بسیار کشت

نریمان چو زاین مژده آگاه گشت

زد آیین و گنبد همه کوه و دشت

به نخچیر بد روزی آمد ز دشت

هم از پی بیفتاد و بیمار گشت

که نادان بد آنجای خوارست و زشت

شه آنجاست درویش نیکو سرشت

دهاد آفریننده خوب و زشت

ترا مزد نیکان مرورا بهشت

ز هجرت براوبر سپهری که گشت

شده چارصد سال و پنجاه و هشت

سخاوت درختیست اندر بهشت

که یزدانش از حکمت محض کشت