پدید آورد نیک و بد‌، خوب و زشت

روان داد و تن کرد و روزی نوشت

نمود آنچه بایست هر خوب و زشت

ره دوزخ و راه خرم بهشت

روان‌راست نو حلّه‌ای از بهشت

که هرگز نه فرسوده گردد‌، نه زشت

یکی پنج روزه بهشتست زشت

چه نازی به این پنج روزه بهشت

نماید گهی رومی از بیم پشت

گریزان و آن زرد خنجر به مشت

از این دو برون نیستش سرنبشت

اگر دوزخ جاودان گر بهشت

سخنهاش درّست و دانش سرشت

خبرهاش هریک چراغ بهشت

یکی شهر دید از خوشی چون بهشت

در و دشت و کوهش همه باغ و کشت

نگاری نخواهی بهشتی سرشت

که با روی او باشی اندر بهشت

بهاری بُدی چون نگار بهشت

نمانی کنون جز به پژمرده کِشت

چو شد سرکش و گرد و دهسال گشت

به زور از نیا وز پدر در گذشت

نه گورست کافتد به زخم دُرشت

نه شیری که شاید به شمشیر کشت

گره در گره خَم دُم تا به پشت

همه سرش چون خار موی درشت

سَرِ نامه نام جهانبان نوشت

خدایی که او ساخت هر خوب و زشت

به شش ماهه یکساله ره برنوشت

بی‌آزار و خّرم به خشکی گذشت

به دیگر شد و زدش زخمی درشت

چنان کش ز سینه برون برد پشت

جهان زوست پرپیکر خوب‌و‌زشت

روان را تن او داد و تن را سرشت

به‌گرزش چنان‌کوفت زخمی‌درشت

کش اندر شکم ریخت مهره زپشت

چو پیکار ایرانیان شد درشت

یل پهلوان اندر آمد به پشت

به ناورد گِرد سپهبد بگشت

سپهبد به حمله بدرید دشت