نه هر جایگه راست گفتن سزاست

فراوان دروغست کان به زراست

چه گردید ایدر چه جای شماست

کزآن سو نشیمنگه اژدهاست

سپهبد بدو گفت جایش کجاست

چه مایست بالاش برگوی راست

توانایی و آفرینش تراست

همی سازی آنچ از توانت سزاست

یل نیو گفت آنکه بدخواه ماست

چنان باد بیچاره کان اژدهاست

میانشان بدین جنگ و پرخاش خاست

سپه نیمه ای بر بهو گشت راست

بر این جهان داد ده پادشاست

دگر مردم پاک دانای راست

همی کرد کار دژ و باره راست

سپه رابه‌شهر اندرون برد خواست

بپرسید گرشاسب کای شاه راست

سپاه بهو چند و اکنون کجاست

ببد شاد و مهراج لشکر بخاست

به یک هفته کار سپه کرد راست

سپهبد همی راند بر پیل راست

چو دیدارشد اسپ‌و خفتان بخواست

ز فرمانش بُد گیتی و هر چه خاست

نبود و نباشد هر آنچ او نخواست

سپهبد همان چرخ و تیرش بخواست

که پیش از پی اژدها کرد راست

غو های‌وهوی از دو لشکر بخاست

جهان پر دهاده شد از چپ‌وراست

که این زاولی پیشروتان کجاست

سپهبد چو بشنید زود اسپ خواست

چنین گفت کاین رستخیز از کجاست

چنین بیم از اندک سپه تان چراست

ز کژران رَهِ راست هرگز نخاست

نه کس دُم روباه دیدست راست

چو صف سپاه از دو سو گشت راست

غَو کوس و نای نبردی بخاست

بشد تا بر مبتر از قلب راست

بگشت و ز گُردان همآورد خواست

چنان زدش تیری که دیگر نخاست

شد از ترگ تا زین به دو نیمه راست