پای داری چون کنی خود را تو لنگ‌‌؟

دست داری چون کنی پنهان تو چنگ‌‌؟

که نظر بر نور بود آنگه به رنگ

ضد به ضد پیدا بود چون روم و زنگ

چونک دارد از خریداریش ننگ

خود کند بیمار و کر و شل و لنگ

تا کجایست و چه عمقستش چه رنگ

از چه می‌جوشد ز خاکی یا ز سنگ

رفته‌ام در بیشهٔ شیر و پلنگ

روی من زیشان نگردانید رنگ

ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ

با طرب‌تر از سماع و بانگ چنگ

از بهاران کی شود سرسبز سنگ

خاک شو تا گل نمایی رنگ رنگ

خود چه جای ترک و تاجیکست و زنگ

فهم کرده است آن ندا را چوب و سنگ

از میان مشت او هر پاره سنگ

در شهادت گفتن آمد بی درنگ

صورت بر هم زدن از جسم تنگ

اختلاط جانها در صلح و جنگ

تو گواهی غیر گفت و گو و رنگ

وا نما تا رحم آرد شاه شنگ

سالم از دزدان و از آسیب سنگ

برد تا دار الخلافه بی‌درنگ

باز هستی جهان حس و رنگ

تنگ‌تر آمد که زندانیست تنگ

رومیان گفتند نه نقش و نه رنگ

در خور آید کار را جز دفع زنگ

آن خر مسکین میان خاک و سنگ

کژ شده پالان دریده پالهنگ

وان دگر در نعل او می‌جست سنگ

وان دگر در چشم او می‌دید زنگ

از وی این دنیای خوش بر توست تنگ

از پیِ او، با حق و با خلق، جنگ

عقل با حس زین طلسمات دو رنگ

چون محمد با ابوجهلان به جنگ

مزدحم می‌گردیم در وقت تنگ

این نصیحت می‌کنم نه از خشم و جنگ

چون شدم نزدیک من حیران و دنگ

خود بدیدم هر دوان بودند لنگ