چون گشت طلسم جسم آدم چالاک

با خاک درآمیخته شد گوهر پاک

آن جسم طلسم را چو بشکست افلاک

پاکی بر پاک رفت و خاکی در خاک

حاشا که شود سینهٔ عاشق غمناک

یا از جز عشق دامنش گردد چاک

حاشا که بخفت عاشقی اندر خاک

پاکست و کجا رود در آن عالم پاک

ای مسند تو ورای افلاک

قدر تو و خاک توده، خاشاک

طغرای جلال تو لعمرک

منشور ولایت تو لولاک

نه حقه و هفت مهره پیشت

[...]

این بگفت و رفت در دَم زیر خاک

آن کنیزک شد ز عشق‌ و رنج پاک

حیف می‌آمد مرا کان دین پاک

درمیان جاهلان گردد هلاک

پس به تأویل این بود کانفاس پاک

چون بهار است و حیات برگ و تاک

نقش ماهی را چه دریا و چه خاک

رنگ هندو را چه صابون و چه زاک

چونک آب جمله از حوضیست پاک

هر یکی آبی دهد خوش ذوقناک

آینهٔ دل چون شود صافی و پاک

نقش‌ها بینی برون از آب و خاک

بس دعاها کان زیانست و هلاک

وز کرم می‌نشنود یزدان پاک

در شب مهتاب مه را بر سماک

از سگان و وعوعِ ایشان چه باک؟

نوحه‌گر گوید حدیث سوزناک

لیک کو سوز دل و دامان چاک

هین منه تو شور خود ای شوره‌خاک

پهلوی شور خداوندان پاک

ور نجوید پر‌، بمانَد زیر خاک

ناامید از رفتن راه سماک

از بهشت انداختش بر روی خاک

چون سمک در شست او شد از سماک

راهها داند ولی در زیر خاک

هر طرف او خاک را کردست چاک

جز بدزدی او برون ناید ز خاک

تا کند خالق از آن دزدیش پاک

این نباشد ور بود ای مرغ خاک

بحر قلزم را ز مرداری چه باک

در ضرورت هست هر مردار پاک

بر سر منکر ز لعنت باد خاک

اصل نعمتها ز گردون تا به خاک

زیر آمد شد غذای جان پاک