دل در هوس تو چون ربابست رباب

هر پاره ز سوز تو کبابست کباب

دلدار ز درد ما اگر خاموش است

در خاموشی دو صد جوابست جواب

ساقی در ده برای دیدار صواب

زان باده که او نه خاک دیده است و نه آب

بیمار بدن نیم که بیمار دلم

شربت چه بود شراب در ده تو شراب

سبحان‌الله من و تو ای در خوشاب

پیوسته مخالفیم اندر همه باب

من بخت توام که هیچ خوابم نبرد

تو بخت منی که برنیائی از خواب

شب گردم گرد شهر چون باد و چو آب

از گشتن گرد شهر کس ناید خواب

عقل است که چیزها ز موضع جوید

تمییز و ادب مجو تو از مست و خراب

گرم آمد عاشقانه و چست شتاب

برتافته روح او ز گلزار صواب

بر جملهٔ قاضیان دوانید امروز

در جستن آب زندگی قاضی کاب

یارب یارب به حق تسبیح رباب

کش در تسبیحِ صد سوالست و جواب

یارب به دل کباب و چشم پرآب

جوشان‌تر از آنیم که در خمِ شراب

فلیتک تحلو و الحیاة مریره

ولیتک ترضی و الانام غضاب

ولیت الذی بینی و بینک عامر

وبینی و بین العالمین خراب

اذا صحّ منک الود فالمال هی

[...]

بُد ز گستاخی کسوف آفتاب

شد عزازیلی ز جُراَت رَدِّ باب

خار در پا شد چنین دشواریاب

خار در دل چون بود؟ وا دِه جواب

هر دو گون آهو گیا خوردند و آب

زین یکی سرگین شد و زان مشک ناب

جز که صاحب ذوق کی شناسد بیاب

او شناسد آب خوش از شوره آب

حرف ظرف آمد درو معنی چو آب

بحر معنی عنده ام الکتاب

آن شراب حق ختامش مشک ناب

باده را ختمش بود گند و عذاب

رو ز سایه آفتابی را بیاب

دامن شه شمس تبریزی بتاب

چونک گل بگذشت و گلشن شد خراب

بوی گل را از که یابیم از گلاب

یک گهر بودیم همچون آفتاب

بی گره بودیم و صافی همچو آب

طایفهٔ نصرانیان بهر ثواب

چون رسیدندی بدان نام و خطاب

نیکوان را هست میراث از خوشاب

آن چه میراثست اورثنا الکتاب

تشنه را گر ذوق آید از سراب

چون رسد در وی گریزد جوید آب

باد را فرمود تا او را شتاب

برد سوی قعر هندستان بر آب