نام دیوی ره برد در ساحری

تو به نام حق پشیزی می‌بری

من دلیلم حق شما را مشتری

داد حق دلالیم هر دو سری

ور کنی او را بهانه آوری

مفلس است او، صرفه از وی کی بری‌‌؟

آن یکی گفتش که از بد گوهری

یاد ناوردی تو حق مادری

جوهری داری ز انسان یا خری

این عرضها که فنا شد چون بری

از لقای هر کسی چیزی خوری

وز قران هر قرین چیزی بری

پس جهان زاید جهانی دیگری

این حشر را وا نماید محشری

نحس کیوان یا که سعد مشتری

ناید اندر حصر گرچه بشمری

طالع آنکس که باشد مشتری

شاد گردد از نشاط و سروری

خر گریزد از خداوند از خری

صاحبش در پی ز نیکو گوهری

پیش گاوی سجده کردی از خری

گشت عقلت صید سحر سامری

آن یکی نوری ز هر عیبی بری

وین یکی کوری گدای هر دری

گرد رخت من مگرد از کافری

تو نه‌ای رخت کسی را مشتری

همچو خشخاشی همه خواب آوری

همچو خمری عقل و دانش را بری

کای مسلمانان که دیدست اشتری

جسته بیرون بامداد از آخری

وانک اشتر گم نکرد او از مری

همچو آن گم کرده جوید اشتری

یک عرابی بار کرده اشتری

دو جوال زفت از دانه پری

لب ببسته مست در بیع و شری

مشتری بی حد که الله اشتری

درس آدم را فرشته مشتری

محرم درسش نه دیوست و پری

ورنه بهتر را سجود دون‌تری

امر کردن هیچ نبود در خوری