بر امید شفقت آن نیکخواه

دزد را بگذاشت باز آمد به راه

سنگهاش اندر حدث جای تباه

می‌دمید از سنگها دود سیاه

پس نماز هر چهاران شد تباه

عیب‌گویان بیشتر گم کرده راه

هر که زیشان گفت از عیب و گناه

وز دل چون سنگ وز جان سیاه

نی درش معمور نی بر بام راه

نی یکی همسایه کو باشد پناه

تو بعکسی پیش کوران بهر جاه

با حضور آیی نشینی پایگاه

چون تنازع در فتد در تنگ کاه

دانه آن کیست آن را کن نگاه

زنگ تو بر توت ای دیگ سیاه

کرد سیمای درونت را تباه

چون پیمبر نیستی پس رو به راه

تا رسی از چاهْ روزی سوی جاه

کرد عزم بازگشتن سوی شاه

اشک می‌بارید و می‌برید راه

از پی فرزند صد فرسنگ راه

او بگردد در حنین و آه آه

از دهانی که نکرده‌ستی گناه

و آن دهان غیر باشد عذر خواه

بهر مظلومان همی‌کندند چاه

در چه افتادند و می‌گفتند آه

کرده آهنگر جمال خود سیاه

تا که شب آید ببوسد روی ماه

که برون آرند آن روز از پگاه

سوی میدان بزم و تخت پادشاه

ای عجب چون می‌نبیند این سپاه

عالمی پر آفتاب چاشتگاه

چون بدیشان آمد آن پیغام شاه

کز شما شاهست اکنون چاره‌خواه

بردشان بر گور او بنمود راه

پس سه‌روزه داشتند از بهر شاه

چاکرانت شهرها گیرند و جاه

دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه

پس بگفتندش به اقبال تو شاه

غالب آییم و شود کارش تباه