زنحسش منزوی مانده دو صد دانا بیک منزل

ز دورش مقتدا گشته دوصد ابله بیک برزن

من غلام آن خط مشکین که گویی مورچه

پای مشک آلود بر برگ گل و نسرین نهاد

نگارخانه چین است و ناف آهو چین

درون چین دو زلف و برون چین قباش

اندر برم و بریزم ای طرفه ری

در خانه ترا و در قدح پیش تو می‌

بیرون کشم و پاک کنم اندر پی

از پای تو موزه وز بناگوش تو خوی

برعکس شود هرچه به‌غایت برسید

شادی کن چون غم به‌نهایت برسید

یگانه عالمی شاها، چه گویم بیش ازین؟ زیرا

همان آبست اگر کوبی هزاران بار در هاون

تا کمر صحبت میان طلبد

کمر ملک بر میان تو باد